Í upphafi lestrarnáms beinist athygli barnsins að hinni tæknilegu hlið lestrarnámsins, svo sem að bókstöfum og hljóðum. Það reynir í miklum mæli á hljóðkerfisþátt tungumálsins, einkum hljóðavitund, en næmi fyrir hljóðum gerir börnum kleift að breyta bókstöfum í hljóð og orð. Börn sem eiga í erfiðleikum með þennan þátt lestrarnámsins eiga á hættu að lenda í lestrarerfiðleikum. Erfiðleikar af þessum toga eru oftast nefndir lesblinda í daglegu tali og dyslexía á fræðimáli.
En lestur krefst víðtækrar málfærni og þekkingar á tungumálinu. Börn verða að vera fær um að skilja merkingu orða, samhengi í texta og að draga ályktanir út frá lestextanum. Þetta reynir mikið á orðaforða, málfræðiþekkingu, málskilning og hæfni til að nota málið í mismunandi samhengi. Börnum með slaka málfærni er hætt við að lenda í erfiðleikum með lesskilning, jafnvel þótt þau geti umskráð bókstafina í hljóð og orð.
Þjálfaður lestur byggist á því að lesandinn nái góðum tökum á þrenns konar færni :
- Hann þarf að eiga auðvelt með að greina hið flókna samspil bókstafa og hljóða til að geta umskráð orðin sem síðan festast smám saman í sjónrænu orðasafni hugans og því fyrr sem þau eru oftar lesin.
- Hann þarf að hafa góðan málskilning og góðan orðaforða til þess að skilja merkingu textans.
- Hann þarf að hafa góða lesfimi, geta lesið hratt og fyrirhafnarlaust til að geta beint athyglinni að innihaldi lestextans.
Góðir lesarar njóta þess gjarnan að lesa og lesturinn veitir þeim ánægju.
